دوره 1، شماره 2، 1403، صفحات 79 - 93

نویسندگان : فاطمه نجفی کلیانی* ¹

چکیده :
استخراج اورانیوم از آب دریا به‌عنوان یک راهکار نوین برای دستیابی به منابع پایدار انرژی هسته‌ای، در سال‌های اخیر با استقبال گسترده‌ای مواجه شده است. با این حال چالش‌هایی مانند غلظت بسیار پایین اورانیوم، وجود یون‌های مزاحم در محیط و چسبندگی زیستی روی سطح جاذب‌ها مانعی جدی در مسیر بهره‌برداری مؤثر از این روش محسوب می‌شود. غشاهای متخلخل بر پایه پلی‌آمیدوکسیم، به دلیل برخورداری از گروه‌های عاملی فعال، قابلیت بالایی در جذب انتخابی یون‌های اورانیوم از خود نشان داده‌اند. در این میان، ترکیب این غشاها با ریزکپسول‌های β-سیکلودکسترین منجر به ایجاد ساختارهایی با عملکرد دوگانه شده است که به‌صورت هم‌زمان حذف مؤثر اورانیوم و مقاومت در برابر بیوفولینگ را ممکن می‌سازند. در این مقاله مروری، مطالعات انجام‌شده در زمینه طراحی، ساختاردهی و عملکرد این غشاهای هیبریدی مورد تحلیل قرار گرفته است. سازوکارهای جذب سطحی، رفتار ضدزیستی، نقش ساختار متخلخل در انتقال جرم و تأثیر ویژگی‌های شیمیایی ترکیبات به‌کاررفته بر کارایی سیستم به‌صورت نظام‌مند بررسی شده‌اند. علاوه بر آن نوآوری‌های اخیر در بهینه‌سازی انتخاب‌پذیری، پایداری عملکرد در شرایط واقعی و پتانسیل صنعتی‌سازی این سامانه‌ها نیز مورد بحث قرار گرفته است. نتایج این بررسی می‌تواند مسیرهای پژوهشی آینده را در توسعه فناوری‌های کارآمد برای بازیابی فلزات ارزشمند از منابع آبی، به‌ویژه آب دریا، روشن سازد.

کلمات کلیدی :
غشاهای پلی‌آمیدوکسیم، -βسیکلودکسترین ، استخراج اورانیوم از آب دریا، جذب یون‌های فلزات سنگین، مهندسی سطح غشا، سیستم‌های حذف یون در محیط‌های دریایی